"Διαχρονικοί Μύθοι για τους Πλανήτες : o Πλούτος " του Ernst Ott

 Μετάφραση της Αλεξάνδρας Α. απο το μαγκαζίνο του αστρολογικού περιοδικού Αstrologie Heute, τεύχος 155, Φεβρουαρίου/Μαρτίου 2012

Η σύζυγος του Πλούτωνα, η Περσεφόνη, μας δείχνει τις άγνωστες γοητευτικές πλευρές αυτού του συναρπαστικού θεού


του Ernst Ott

''Ούτε τ’ όνομα του μη λες'', ''ο έξω απο δω'' έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, ''διαφορετικά θα έρθει και αυτό θα είναι  πραγματικά τρομερό''. Ακόμα και οι αρχαίοι Έλληνες φοβόνταν το θάνατο και έτσι προτιμούσαν να αποσιωπούν ακόμα και το όνομα του. Αν εξαιρέσουμε τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι πίστευαν στη μετενσάρκωση, οι υπόλοιποι αρχαίοι Έλληνες φαντάζονταν τη μεταθάνατια ζωή σαν την αιώνια περιπλάνηση του άυλου σώματος - ''σκιάς'', στον Κάτω Κόσμο.

Γιατί ο Πλούτωνας ;

Επειδή οι Έλληνες δεν ήθελαν καν να προφέρουν το πραγματικό όνομα του θεού του Κάτω Κόσμου, του Άδη, επινόησαν μια εξωραισμένη παραλλαγή του ονόματος του, όπως ακριβώς κάνουμε σήμερα με τις αγγελίες θανάτου όπου αντί να πούμε οτι κάποιος πέθανε λέμε ότι κάποιος ''κοιμήθηκε''. Η μετονομασία αυτή ήταν Πλούτος ( Pluto στα Λατινικά) και απο αστρολογική άποψη μπορούμε να επιβεβαιώσουμε, οτι αυτή η λέξη περιγράφει ακριβώς την πραγματική υπόσταση του, επειδή η λέξη Πλούτος σημαίνει τον ''πλούσιο''. Ο πλούτος του είναι προφανής και είναι συνδεδεμένος με τον πλούτο και τους θησαυρούς του Κάτω Κόσμου. Πλούτο σε όλα τα επίπεδα απέκτησε η Προσερπίνα ( Περσεφόνη στα Ελληνικά) αφού έγινε γυναίκα του Πλούτωνα. Αρχικά αυτό έγινε χωρίς να το θέλει, κάτι που δεν μας προκαλεί απορία, αν γνωρίζουμε την καταγωγή αυτής της θεάς.  Στο παιδικό της νανούρισμα κανείς δεν της τραγούδησε ότι της ήταν γράφτό  να γίνει η βασίλισσα του Σκότους.

Στον παραδεισένιο κήπο του Ταύρου

John William Waterhouse
Spring Spreads One Green Lap of Flowers

«Είσαι η κόρη του Φωτός» της λέει η μητέρα της, η Δήμητρα, και το πρόσωπο του κοριτσιού λάμπει, «να είσαι ευτυχισμένη και να είσαι πάντα έτσι!».  Πατέρας του κοριτσιού είναι ο απόλυτος θεός, ο Δίας. Σε αυτό το σημείο του μύθου η μητέρα της Περσεφόνης, η Δήμητρα, αντιπροσωπεύει τέλεια τη  βασική αστρολογική αρχή του Ταύρου. Η Δήμητρα είναι μια θεά της Άνοιξης, η οποία διασχίζοντας καθημερινά τους αγρούς και τα λειβάδια φέρει μαζί της την αφθονία και την ανάπτυξη στη Φύση. Στο μυθολογικό χρόνο δεν υπάρχουν Εποχές. Μια αιώνια άνοιξη απαλλάσει τους ανθρώπους απο τις λύπες τους. Η Δήμητρα ονομάζει τη θυγατέρα της Κόρη ( το ονομα Περσεφόνη της το δινει αργότερα ο άντρας της).

 «Κόρη, μπορείς να έρθεις μαζί μου στους αγρούς» λέει η Δήμητρα και η μικρή χαίρεται που μαζί με τη μητέρα της δίνουν ζωή στη γη και ενέργεια στη Φύση. Σε αυτό το σημείο κάνει την εμφάνιση της μια από τις χαρακτηριστικές αρχές του Ταύρου, αυτή της Διατήρησης : «Έτσι πρέπει να είναι πάντα».

 Η Δήμητρα λέει στην Κόρη : «Όλα είναι εντάξει και έτσι πρέπει να παραμείνουν για πάντα». Μπορεί όμως να υπάρξει μια τετοια αιωνιότητα ;  Για τους θεούς και τους ανθρώπους μπορεί να υπάρξει, μόνο αν στη  βασική αρχή του Ταύρου ενσωματωθεί η  βασική αρχή του πολικού, αντίθετου ζωδίου αυτό του Σκορπιού, του ζωδίου διακυβέρνησης του Πλούτωνα. Χωρίς το σκοτάδι δεν υπάρχει φως. Όποιος θέλει να επιμένει μονόπλευρα, όπως η Δήμητρα, στην ιδέα ότι «τα πάντα  είναι αιώνια και σίγουρα», δημιουργει με αυτή την έμφαση στον ένα μόνο πόλο τις συνθήκες για την αλλαγή. Η Δήμητρα προκαλεί η ίδια την περιέργεια στη θυγατέρα της και γίνεται αυτό ακριβώς που θέλει να αποφύγει. « Μην κόψεις ποτέ ενα νάρκισσο». «Γιατί όχι;», ρωτάει η Κόρη, και η Δήμητρα της απαντά ψυχρά: «Μην κάνεις ανόητες ερωτήσεις, θα γίνει κάτι τρομακτικό». Στην εξέλιξη του μύθου ξέρουμε, οτι το κόψιμο του  νάρκισσου οδήγησε στη συνάντηση της Κόρης με τον Πλούτωνα.

H ρήξη των ταμπού

Αυτή η απαγόρευση μπορεί να τηρηθεί μέχρι την εφηβεία, μετά αρχίζει να μεταλλάσσεται και να εξελίσσεται σε προφητεία. Το σπάσιμο των ταμπού είναι σαν ένα εισιτήριο για εκείνους που θέλουν να γευτούν τις φρικτές χαρές του Κάτω Κοσμου. Η Δήμητρα προειδοποιεί λέγοντας: «Να αποφύγεις τη συνάντηση με το σκοτεινό Πλούτωνα, σέρνει βίαια τους ανθρώπους στον Κάτω Κόσμο χωρίς καν τους ρωτήσει».

Ό,τι φοβόμαστε αυτό γίνεται. Αρχικά η Κόρη βιώνει μια προφανή επιβεβαίωση της προκατάληψης που της μετέφερε η μητέρα της. Η επόμενη πράξη  του μυθολογικού δράματος είναι γνωστή ως «η αρπαγή της Κόρης/ Περσεφόνης»: Σε μια ανθόσπαρτη κοιλάδα περιστοιχισμένη απο θεότητες της άνοιξης και φορώντας λουλούδια στα μαλλιά της  η ενήλικη πια Κόρη παίζει αμέριμνα με τις φίλες της. Αυτές θα είναι και οι τελευταίες αθώες στιγμές της παιδικότητας της. Στη συνέχεια καθώς απομακρυνεται  βρίσκει στη σκιά μιας ρομαντικής κοιλάδας την μαγευτική πηγή. Εκεί όπου ανθιζουν αναδυοντας το μεθυστικό τους άρωμα  οι νάρκισσοι. Η μαγεία διαπερνάει τις φλέβες της Κόρης, η λογική σταματάει και η Κόρη κόβει ένα λουλούδι. Ο Πλούτωνας περιμένει παρατηρώντας το σκηνικό μέσα απο τη σχισμή ενός βράχου. Ο νάρκισσος συμβολίζει την ενηλικίωση της Κόρης η οποία  είναι πια γυναικα και  ωριμη, ωστε να αποκόψει  τον ομφάλιο λωρο απο τους γονείς της. Πριν καλά καλά προφτάσει να κόψει η Κόρη το νάρκισσο ο Πλούτωνας καβάλα στο άρμα του με τα μαύρα άλογα την αρπάζει και χάνονται στον Κάτω Κόσμο. Και καθώς η πύλη του κλείνει η  Κόρη μόλις που προλαβαίνει να φωνάξει : «μητέρα, με αρπαζουν ! » 

Μια λυπημένη μητέρα και ένας ψυχρός πατέρας

Όταν ακουει την κραυγή της Κόρης η Δήμητρα καταλαβαίνει αμέσως ότι κάτι τρομερό συνέβη. Ρωταει τις φιλες της, τους θεους, τους ανθρωπους, όμως όλοι επιμένουν ''Δεν είδαμε τίποτα''.

Μόνο ο θεος του Φωτός, ο Ήλιος, αυτός που βλέπει τα πάντα, πρόσεξε την πράξη του Πλούτωνα και της διηγείται τι συνέβη... Η Δήμητρα είναι πλεόν απαρηγόρητη. Σταματάει να διασχίζει τους αγρούς, απομονώνεται σε μια σπηλιά, κλαίγοντας, θρηνώντας για μέρες, βδομάδες, μήνες... Για πρώτη φορά σε αυτό το ''μυθολογικό παράδεισο'' οι άνθρωποι βιώνουν μια κατάσταση διαφορετική από αυτή της Άνοιξης και του Καλοκαιριού, πλέον βιώνουν το τέλος κάθε είδους ανάπτυξης.

Αλλά η Δήμητρα δεν είναι μόνο λυπημένη αλλά και θυμωμένη επειδή ο θεός Ήλιος την πληροφορεί για μια μυστική συμφωνία που προηγήθηκε της αρπαγής της Περσεφόνης.  Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα αστρολογική αναμέτρηση μεταξύ του Πλούτωνα, που έχει πάντα τον ''τελευταίο λόγο'' και του Δία ο οποίος έχει ώς αρχή το ''ας μη τα βλέπουμε όλα τόσο περιορισμένα''.  Όπως πληροφορεί λοιπόν τη Δήμητρα ο Ήλιος ο Πλούτωνας είπε στο Δία :  «Δως μου τη θυγατέρα σου, την Κόρη όταν μεγαλώσει. Την αγαπώ και νιώθω ότι είναι γεννημένη για να γίνει η Κυρία του Κάτω Κόσμου''. Ο Δίας αντιλαμβάνεται αμέσως ότι πρόκειται για μια μοναδίκή ευκαιρία και απαντάει :  « Aυτό θα έχει ένα τίμημα. Πήρες μια ερωμένη απο μένα, μέσω του θανάτου, δώς τη μου πίσω λοιπόν''. «Ο νεκρός είναι νεκρός και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει'' του απαντάει ο Πλούτωνας.  Ο Δίας όμως παίζοντας διπλωματικά το ρόλο του του απαντάει :  ''Κανε μια εξαίρεση λοιπόν και θα εξετάσω το θέμα προς όφελος σου''

 Η Δήμητρα δεν θέλει πλέον να ακούσει τη συνέχεια της ιστορία, ούτε να μάθει πως αυτός ο απαίσιος πατερας ξεπούλησε την ίδια του τη θυγατέρα. Τα όσα έμαθε απο τον Ήλιο της είναι αρκετά. Πλέον αποσύρεται στη σπηλιά της και αυτή της η πράξη σημειοδοτεί τη γέννηση του πρώτου Χειμώνα...

Όπου ο Πλούτωνας αποδεικνύεται καλύτερος απο τη φήμη του

Alessandro Allori
The Abduction of Proserpine

Φτάνοντας στον Κάτω Κόσμο η Κόρη/Περσεφόνη αφού ξεπερνάει το φόβο της αναγνωρίζει αυτόν που την απήγαγε. Οι περιγραφές που άκουγε για τον Πλούτωνα τον ήθελαν άσπλαχνο και βίαιο αλλά προς έκπληξη της διαπιστώνει ότι δεν την βιάζει.

  «Είσαι καλεσμένη μου εδώ αλλά δεν θα σε αφήσω να φύγεις πριν απαντήσεις τις ερωτήσεις μου'' της λέει ο Πλούτωνας. Η Κόρη/Περσεφόνη κοιτάζει τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του θεού, τα μαύρα μαλλιά και τα διεισδυτικά του μάτια. Αντιλαμβάνεται όμως και την ντροπαλότητα στη φωνή του καθώς συνεχίζει να της μιλάει : '' Σε αγαπούσα πάντα. Εύχομαι ολόψυχα να κυβερνήσεις μαζί μου το βασίλειο του Σκότους. Θέλεις λοιπόν να γίνεις γυναίκα μου ; Mα σκέψου την απάντηση σου. Πρώτα συνήθισε το βασίλειο μου και μένα''... Εδώ ο Πλούτωνας κάνει ένα βήμα πίσω αφού προσθέτει : '' Mη φας και μην πιείς''... Η πρόταση του Πλούτωνα αιφνιδιάζει την Κόρη/Περσεφόνη όμως οι τελευταίες λέξεις του την συγκινούν. Γνωρίζει ήδη ότι όποιος βρίσκεται στον Άδη και θέλει να επανέλθει στον Άνω Κόσμο δεν πρέπει ούτε να φάει ούτε να πιεί κάτι εκεί διαφορετικά θα μείνει αιώνια στον Κάτω Κόσμο. Της το έλεγε πάντα αυτό η μητέρα της η Δήμητρα ότι ήταν ένα κακόβούλο τέχνασμα των πνευμάτων του Σκότους να προσφέρουν χαιρέκακα κάτι στους ανίδεους επισκέπτες τους δεσμέυοντας τους έτσι παρά τη θέληση τους στον Άδη. Ο Πλούτωνας όμως εδώ παρουσιάζεται να επιθυμεί μια απάντηση ελεύθερης βούλησης στο αίτημα του.

Με τον καιρό τα μάτια της Κόρης/Περσεφόνης συνηθίζουν το μαγικό φως του Άδη. Ανεβαίνει στο άρμα του Πλούτωνα και αυτός της δείχνει το φαντασμαγορικό Κάτω Κόσμο. Τα τοπία εδώ μετατρέπονται όπως στα όνειρα. Οι λόφοι γίνονται θαλάσσια κύματα πριν μεταμορφωθούν με τη σειρά τους σε χωράφια με σιτηρά. Με τον καιρό μαθαίνει να αναγνωρίζει τους κατοίκους αυτού του βασιλείου ως λαμπιρίζουσες ενεργειακές δυνάμεις και παρατηρεί πως την κοιτάζουν χαμογελώντας.
 Κατανοεί πως ο Πλούτωνας οδηγεί τα άλογα του με τη δύναμη της σκέψης και ότι μιλάει με τα ζώα. Αντιλαμβάνεται την απαλή μουσική της ανάσας του ανέμου στα αυτιά της και αισθάνεται το βλέμμα του Πλουτωνα ζεστό πάνω στο δέρμα της. '' Εδώ δεν ζείτε όπως μου έλεγαν οι γονείς μου '' του λέει η Περσεφόνη. Ο Πλούτωνας σιωπά.όμως εκείνη έχει αρχίσει ήδη να ακούει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του. '' Ξέχασε αυτά που έχεις μάθει. Μείνε κοντά μου. Τώρα.''

Η απόφαση

Μιά μέρα η Περσεφόνη επισκέφτηκε το παλάτι του Πλούτωνα και θαύμασε τους πολύτιμους θησαυρούς του Κάτω Κόσμου. Ένας διπλός χρυσός θρόνος βρισκόταν εκεί απο την ''αρχή του Κόσμου΄΄. Ο Πλούτωνας σκέπτεται ''Εσύ, δίπλα μου''. H Περσεφόνη αντιλαμβάνεται τη σκέψη και βλέπει με τα μάτια της ψυχής αυτο το βασίλειο η διοίκηση του οποίου της χαρίζεται. Οι κάτοικοι αυτού του κόσμου είναι περισσότεροι από τους κατοίκους του επίγειου κόσμου και η δύναμη του είναι ίσως μεγαλύτερη απο τον Ολύμπιο κόσμο του πατέρα της Δία.

''Βίαιες και ανεξέλεγκτες οι ενέργειες της χώρας του Σκότους'', σκέφτεται η Κόρη/Περσεφόνη. ''Μόνο η αγάπη μπορεί να τα καταφέρει εδώ''

Η τελετή του γάμου τους γίνεται στη φύση κάτω απο το δέντρο μιας ροδιάς. Η Κόρη λέει το ''ναι''. Κόβει ένα ώριμο ρόδι και λέει '' Πλούτωνα, αγαπημένε, είσαι ο άνδρας μου''. Βλέπει τα μάτια του να εκπέμπουν  φως καθώς ακούει για πρώτη φορά το νέο όνομα της απο το στόμα του : '' Περσεφόνη, Βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, Μητέρα της Ζωής''. Μαζί γεύονται το ρόδι, τη γονιμότητα και την αιώνια αγάπη. Η Περσεφόνη του δίνει ένα σπόρο απο το ρόδι, αγκαλιάζονται και ενώνονται.

Simone Pignoni ''The Rape of Proserpine’'

Έρωτας και γονιμότητα

Το πραγματικό της όνομα και την αληθινή εξουσία στη ζωή της τα αποκτά η Περσεφόνη μόλις ξεχνάει τις γονεικές εντολές και ''ερωτευεται το διάβολο''. Εκ των υστέρων το όνομα Κόρη μας αγγίζει περίεργα αφού σημαίνει '' κορίτσι'' υποδεικνύοντας ότι η μητέρα της αντιλαμβάνεται την Περσεφόνη μόνο μέσα απο αυτό το ρόλο, ''το κορίτσι μου''. Ο Πλούτωνας εδώ είναι αυτός που ''αναγνωρίζει'' την αληθινή ταυτότητα της γυναίκας και θεάς. Η λέξη Περσεφόνη σημαίνει τον σπόρο που ξεφυτρώνει απο τη Γη. Αυτή η αγάπη είναι γόνιμη, και όχι μόνο μεταφορικά. Από την ιερή ένωση του Πλούτωνα με την Περσεφόνη δημιουργείται μια νέα Άνοιξη.

  Στο εμπνευσμένο απο την αστρολογία μυθιστόρημα της Χαιντέμαρι Μπέντερ, « η Περσεφόνη στον Κάτω Κόσμο»,  η Περσεφόνη ως σύζυγος και ερωμένη πλέον, περιγράφει τη γονιμοποίηση και την ευδοκίμηση στο Βασίλειο του Κάτω Κόσμου εκεί όπου ''αλλάζουν οι μορφές'' :

 ''Αγκαλιαζόμασταν σαν τα φίδια, παίζαμε σαν τα ψάρια, πετούσαμε σαν τις πεταλούδες πάνω απο μια θάλασσα λουλουδιών. Ήταν μια ακατάπαστη μεθυστική άισθηση αναζήτησης και ανακάλυψης, επιθυμίας και εκπλήρωσης με αμέτρητους τρόπους''

Οι Έλληνες εντωμεταξύ είχαν απογοητευτεί με τη νεκρή φύση. Επειδή αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά δεν γνώριζαν ότι είναι ο χειμώνας που φυτεύει τους σπόρους για τη νέα Άνοιξη.
 Αργότερα θα μάθουν ότι  ο,τι φυτρώνει απο τη γή στις ζεστές εποχές είναι αυτό που έχει ήδη ζευγαρώσει και πολλαπλασιαστεί,είναι η γέννηση των σπόρων, το θαύμα της διαρκούς ερωτικής ένωσης του Πλούτωνα με την Περσεφόνη κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα. Αυτή η θεική ερωτική ένωση σε όλες τις μορφές της ζωής.

Το μυστικό της συζυγικής πίστης

Η Περσεφόνη είναι απόλυτα ευχαριστημένη με τον ικανό εραστή και δυνατό άνδρα της. Ενώ οι υπόλοιποί Έλληνες θεοί, χωρίς καμμιά εξαίρεση, διαπράτουν μοιχίες και έχουν αμέτρητες ερωμένες, ο Πλούτωνας και η Περσεφόνη βιώνουν στη συζυγική τους ζωή την απόλυτα πιστή αγάπη. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ανάγκη για συνεχή σεξουαλική αλλαγή σε αυτούς καλύπτεται από τους ίδιους καθώς εξελίσσονται συνεχώς. Είναι οι θεοί της μεταμόρφωσης και κατέχουν τη μεγαλειώδη δύναμη να ξαναερωτεύονται και να αγαπιούνται στη νέα τους μορφή.

Ο ''πεφωτισμένος'' Δίας επινοεί μεν την αρχή της συζυγικής πίστης, αυτή όμως ισχύει μόνο θεωρητικά γι'αυτόν, δηλ μόνο ως ηθική πεποίθηση. Στην πραγματικότητα ο Δίας εχει πάνω απο εβδομήντα ερωμένες. Στη Μυθολογία απόλυτα πιστοί είναι μόνο οι θεοί του Κάτω Κόσμου οι οποίοι  χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις υπερασπίζονται τα πιστεύω και τις ανάγκες τους και έχουν το θάρρος να ξεπεράσουν τα ταμπού τους και να ακολουθήσουν την εσωτερική τους φωνή. Πραγματικά πιστοί και ικανοί για συντροφικότητα είναι αυτοί που δεν φοβούνται το θάνατο και είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τη ''σκιά'' τους.

Σε κάποιο άλλο Έλληνικό μύθο όταν πεθαίνει η γυναίκα του Ορφέα την ημέρα του γάμου τους αυτος κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο για να τη διεκδικήσει. Η Περσεφόνη είναι που συγκινείται απο το τραγούδι του θρήνου του και παρακαλάει τον άνδρα της να επιτρέψει στον ορφέα μια ακόμα συνάντηση με τη πεθαμένη γυναίκα του την Ευριδίκη.

 Εφ’οσον λοιπόν οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν τους θεούς μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Περσεφόνη πέτυχε το στόχο της και δεν θέλει να εγκαταλείψει πια τον Κάτω Κόσμο. Και εμείς μπορεί βέβαια να νομίζουμε ότι τέλος καλό, όλα καλά,και ότι το παραμύθι τελείωσε. Όμως η επιθυμία να μείνουν όλα όπως είναι, αιώνια, δεν έχει θέση σε αυτή την ιστορία.

Η ρυθμική επίλυση

Εν τω μεταξύ οι σύγχρονοι Έλληνες διαδηλώνουν όντας δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση τους. Δεν ξέρουμε αν ανεβαίνουν στον Όλυμπο με πανό και άσματα παρόλαυτα γνωρίζουμε ότι απαιτούν να κρατήσουν το λόγο τους οι Ολύμπιοι θεοί και να φροντίσουν για το καλό των ανθρώπων.

''Τα πάντα πεθαίνουν'' φωνάζει ο Δίας, ''ο θυμός της Δήμητρας έχει παρατραβήξει. Κάτι πρέπει να γίνει ! ''  Η Ήρα, η γυναίκα του Δία, είναι σύμφωνη με αυτό. Ο Πλούτωνας πρέπει να επιστρέψει στη Δήμητρα την κόρη της. Η Δήμητρα εξάλου δεν έχει δώσει την άδεια της γι'αυτό το γάμο. Και σίγουρα ούτε και ο πατέρας της ο Δίας... Η Ήρα κοιτάζει προκλητικά το Δία, '' ε, λοιπόν ναι'' απαντά ανόρεκτα αυτός. ''Την υποσχέθηκα στον Πλούτωνα. Ήταν απαραίτητο να το κάνω, ήταν κάτι σαν ανταλλαγή ομήρων''.  Η Ήρα θυμώνει : ''Δεν ήταν όμηρος, κάποια ερωμένη σου θα ήταν ! Και ο μόνος λόγος γιαυτό το ανήθικο εμπόριο ήταν ότι πάλι δεν μπόρεσες να ελέγξεις τις ορμές σου ! Γιαυτό λοιπόν πρέπει να πεθαίνουν τώρα οι άνθρωποι;" ''Φυσικά και όχι'' απαντά ο Δίας, ''είμαστε οι καλύτεροι όλων των θεών. Θα συγκαλέσω συνέλευση, η Δήμητρα πρέπει να έρθει. Και ο Πλούτωνας με τη μικρή Κόρη, - μα πως τη λένε αλήθεια τώρα; - και θα βρούμε σίγουρα μια λύση που θα ικανοποιεί όλους.''

  Και η επίλυση του προβλήματος συνίσταται στην κοινή απόφαση των θεών ότι η Κόρη/Περσεφόνη θα μένει έξι μήνες κοντά στη μητέρα της Δήμητρα πάνω στη γή ενώ τους υπόλοιπους έξι μήνες θα κυβερνά κοντα στον Πλούτωνα το βασίλειο του Σκότους. Έτσι δικαιολογείται και μυθολογικά η εναλλαγή των Εποχών.

Η Τέχνη του αποχαιρετισμού

Frederic Leighton
The Return of  Perspephone

Η Περσεφόνη αισθάνεται ότι και οι δύο φάσεις της ζωής της αποτελούν αναπόσπαστα μέρη  της προσωπικότητας της. Είναι η Κυρία δύο κόσμων, μια ταξιδιώτισσα μεταξύ Ταύρου και Σκορπιού, μεταξύ 2ου και 8ου οίκου.

Το φθινόπωρο την εποχή δηλ του Σκορπιού αποχαιρετά τη μητέρα της τη Δήμητρα. Με δάκρυα στα μάτια της λέει : '' Ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι αυτό κοντά σου, είμαι η κόρη σου, ένα παιδί του Φωτός. Αυτό όμως είναι μόνο η μισή Αλήθεια. Γιατί είμαι και η βασίλισσα του Σκοτεινού Κόσμου, και νοσταλγώ τον άνδρα μου". Ο Ερμής την συνοδεύει στον Κάτω Κόσμο εκεί όπου οι σκιές την καλωσορίζουν με μια μεγάλη γιορτή.
Την Άνοιξη αποχαιρετά τον Πλούτωνα. Η αγάπη της γιαυτόν είναι απέραντη όμως ειναι και η κόρη της Άνοιξης και αισθάνεται ότι η Γη εγκυμονεί τη νέα ζωή και ότι πρέπει να βοηθήσει. Βυθίζεται κλαίγοντας στην αγκαλιά του Πλούτωνα, τον φιλάει με πάθος και φέυγει με τον Ερμή για το ταξίδι τον Άνω Κόσμο. Οι Έλληνες την  καλωσορίζουν με τις γιορτές για τον ερχομό της Άνοιξης.

 Άφησε ότι αγαπάς λένε οι άνθρωποι. Η Περσεφόνη θα έλεγε : το Έίναι μου παραμένει το ίδιο, αλλάζει μόνο το σημείο αναφοράς μου, η πατρίδα μου είναι πάντα εκεί, όπου εγώ βρίσκομαι.


Ernst Ott : Διευθυντής της Σχολής Astrologieschule στο Μόναχο, στην Καρλσρούη και το Ρότενμπουργκ. Συγγραφέας πολλών βιβλίων. Προσωπική ιστοσελίδα : 

www.astrologieschule.org