Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008, (μια μέρα πριν το ξέσπασμα της "παγκόσμιας οικονομικής κρίσης").
Αναχωρούμε από το Κάιρο κατευθυνόμενοι προς την θρυλική Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, την πόλη που ίδρυσε ο Αλέξανδρος ο Μέγας 331 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επισκέψεις στη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας , στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής , επίσκεψη στο σπίτι του μεγάλου Έλληνα ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, θέαση του σημείου στο οποίο ήταν κάποτε χτισμένο ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ο περίφημος Φάρος της Αλεξάνδρειας, ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης κλπ.
Στα διόδια της Αλεξάνδρειας η ξεναγός καλεί τον οδηγό του πούλμαν να επιβραδύνει το όχημα έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε ότι το όνομα της πόλης είναι γραμμένο εκτός από την Αραβική και στην Ελληνική γλώσσα. Η επαφή με το ελληνικό στοιχείο προκαλεί ένα κύμα ενθουσιασμού και όλοι σπεύδουν να πάρουν φωτογραφία το μικρό οίκημα των διοδίων λίγο πριν από την είσοδο μας στην πόλη.
Περνάμε τα διόδια εισερχόμενοι στα προάστια της πόλης...κάτι περισσότερο από τρία εκατομμύρια ψυχές κατοικούν εδώ. Η ξεναγός μας πληροφορεί ότι "δεν υπάρχει κάτι που να αξίζει να δούμε σε αυτό το σημείο". Εδώ είναι οι κατοικίες της οικονομικά κατώτερης τάξης”, "κάντε λίγη υπομονή, τα καλά είναι πιο κάτω” ... Ο οδηγός επιταχύνει το όχημα, το επιταχύνει πολύ…
Ο ήλιος έχει σηκωθεί για τα καλά έξω, η θερμοκρασία θα πρέπει να πλησιάζει τους 45 βαθμούς, και ακόμα δεν έχει καν μεσημεριάσει. Η ξεναγός συνεχίζει μιλώντας για το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας, για το πόσο καλός είναι ο Πατριάρχης, για το φιλανθρωπικό έργο του στην Αφρική κλπ ... Δεν παρακολουθώ τι λέει … τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την απίστευτη αθλιότητα που βλέπω να ξετυλίγεται μπροστά μου... Μια "πόλη φάντασμα", ένας οικισμός βομβαρδισμένος χωρίς να έχει βομβαρδιστεί... και αυτά τα άθλια ετοιμόρροπα κτίρια, είναι δυνατόν να κατοικούν άνθρωποι σε αυτά; Και όμως υπάρχουν ρούχα απλωμένα στα ανοιχτά παράθυρα και στις “ βεράντες", υπάρχουν κεραίες τηλεόρασης στις ταράτσες.
Στίχοι από το καβαφικό ποίημα "Πόλις" γεμίζουν ασυναίσθητα το νου μου "κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή / κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμμένη / ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει. / Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω / ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ “ ...
Οι ποιητικοί συμβολισμοί μπερδεύονται με τη σκληρή πραγματικότητα … Ο οδηγός επιταχύνει και άλλο το πούλμαν...Ο πέτρινος φράχτης δεν μπορεί να κρύψει τα πανύψηλες πολυκατοικίες της αθλιότητας... Εικόνες από τη χλιδή των πανάκριβων ξενοδοχείων του Καίρου έρχονται στο μυαλό μου. Το σύστημα εδώ έχει δημιουργήσει μια "τεχνητή πραγματικότητα" αποκλειστικά και μόνο για τους καλοαναθρεμμένους δυτικούς τουρίστες ... όμως η πραγματικότητα είναι εδώ, στις συνοικίες της "κατώτερης τάξης". Κάποιος κάτι ρωτάει για την οικοδόμηση και τα κτίρια στις "συνοικίες των φτωχών"... Η φωνή της ξεναγού ακούγεται από το βάθος να απαντάει, κάτι λέει " για άναρχη δόμηση", κάτι λέει για "τεμπέληδες, το κράτος προσπαθεί αλλά...", λέει ότι "τα σπίτια τους δείχνουν έτσι απέξω, αλλά από μέσα είναι πεντακάθαρα και στολισμένα, η νοοτροπία τους είναι έτσι...", λέει ότι "οι Έλληνες της Αιγύπτου είμαστε οι περισσότεροι νοικοκύρηδες και πολύ ευκατάστατοι"...
Σταματάω να την ακούω. Αυτή η γυναίκα προσπαθεί να πείσει ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν οικειοθελώς να ζουν σε συνθήκες αθλιότητας... Προσπαθεί να πείσει ότι άνθρωποι οι οποίοι η μόνη εκπαίδευση την οποία ποτέ έλαβαν ήταν αυτή της υπακοής στα προστάγματα μιας θρησκείας, μιας οποιασδήποτε θρησκείας, είναι ικανοί να δραπετεύσουν από τη μοίρα την οποία ένα σύστημα, μια "τάξη πραγμάτων", είχε προετοιμάσει γι’αυτούς, πριν καν έλθουν στη ζωή.
Από μακριά διακρίνω το πιο απίστευτο κτίριο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου... Για μια στιγμή νομίζω ότι είναι οφθαλμαπάτη, αλλά όχι δεν είναι... μια πολυκατοικία - νεκροταφείο, ένα κτίριο που σου δίνει την εντύπωση ότι αν στηριχθείς πάνω του θα πέσει... Ενεργοποιώ γρήγορα τη μηχανή μου και αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες... Για μια στιγμή αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί εδώ στην περίπτωση μεγάλου σεισμού... Κλείνω τη φωτογραφική μηχανή, τραβάω προς τα πίσω το αναπαυτικό μου κάθισμα... Η φωνή της ξεναγού ακούγεται από το βάθος... ρωτάει αν είμαστε ευχαριστημένοι από το πρωινό στο ξενοδοχείο των πέντε αστέρων στο οποίο διαμένουμε... Κάποιος παραπονιέται για το γλυκό...
Πέμπτη 9η Οκτωβρίου 2008, (23 μέρες μετά το ξέσπασμα της "παγκόσμιας οικονομικής κρίσης") Ανοίγω τον υπολογιστή για την καθημερινή μου ενημέρωση. Σκηνές από την τρέλα των χρηματιστηρίων, όπως κάθε μέρα εδώ και ένα μήνα. Ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και κάνω να κλείσω όταν...το μάτι μου πέφτει σε μια μικρή είδηση από την Αίγυπτο.
Αίγυπτος — Τουλάχιστον 11 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την κατάρρευση συγκροτήματος κατοικιών στην πόλη της Αλεξάνδρειας, στη βόρεια ακτή της Αιγύπτου, όπως μεταδίδουν τα κρατικά Μέσα Ενημέρωσης.
Πηγές των δυνάμεων ασφαλείας ανέφεραν ότι τουλάχιστον άλλοι δύο άνθρωποι αγνοούνται και εκφράζονται φόβοι ότι είναι νεκροί.
Μεταξύ των νεκρών είναι μια μητέρα και το μωρό της, που βρέθηκαν αγκαλιασμένες, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Μ. Από την κατάρρευση του κτιρίου τραυματίστηκαν άλλοι έξι άνθρωποι και οι διασώστες ερευνούν στα ερείπια μήπως και εντοπίσουν περισσότερα θύματα, μεταδίδει το ΜΕΝΑ.
Ο Σάμι Ναζμι, ένας 28χρονος καταστηματάρχης που διέμενε στο ισόγειο με τους γονείς του, δήλωσε ότι όταν κατέρρευσε το οικοδομικό συγκρότημα ακούστηκε ένας θόρυβος σα να γινόταν έκρηξη φιάλης υγραερίου.
Το κτίριο που κατέρρευσε βρίσκεται στο κέντρο της Αλεξάνδρειας και χτίστηκε το 1955. Το 1997 ο ιδιοκτήτης είχε προσθέσει άλλον έναν όροφο, παραβιάζοντας τον οικοδομικό κανονισμό, κάτι που είναι συνηθισμένο στην Αίγυπτο.
Οι ένοικοι είχαν προσφύγει στις τοπικές αρχές καταγγέλλοντας ότι το κτίριο δεν ήταν ασφαλές, οι αρχές έδωσαν εντολή για να γκρεμιστεί ο πέμπτος όροφος, αλλά οι εντολές έμειναν στα χαρτιά …
Faces of Egypt from Heracles V. on Vimeo.
Αναχωρούμε από το Κάιρο κατευθυνόμενοι προς την θρυλική Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, την πόλη που ίδρυσε ο Αλέξανδρος ο Μέγας 331 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επισκέψεις στη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας , στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής , επίσκεψη στο σπίτι του μεγάλου Έλληνα ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, θέαση του σημείου στο οποίο ήταν κάποτε χτισμένο ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, ο περίφημος Φάρος της Αλεξάνδρειας, ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης κλπ.
Στα διόδια της Αλεξάνδρειας η ξεναγός καλεί τον οδηγό του πούλμαν να επιβραδύνει το όχημα έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε ότι το όνομα της πόλης είναι γραμμένο εκτός από την Αραβική και στην Ελληνική γλώσσα. Η επαφή με το ελληνικό στοιχείο προκαλεί ένα κύμα ενθουσιασμού και όλοι σπεύδουν να πάρουν φωτογραφία το μικρό οίκημα των διοδίων λίγο πριν από την είσοδο μας στην πόλη.
Περνάμε τα διόδια εισερχόμενοι στα προάστια της πόλης...κάτι περισσότερο από τρία εκατομμύρια ψυχές κατοικούν εδώ. Η ξεναγός μας πληροφορεί ότι "δεν υπάρχει κάτι που να αξίζει να δούμε σε αυτό το σημείο". Εδώ είναι οι κατοικίες της οικονομικά κατώτερης τάξης”, "κάντε λίγη υπομονή, τα καλά είναι πιο κάτω” ... Ο οδηγός επιταχύνει το όχημα, το επιταχύνει πολύ…
Ο ήλιος έχει σηκωθεί για τα καλά έξω, η θερμοκρασία θα πρέπει να πλησιάζει τους 45 βαθμούς, και ακόμα δεν έχει καν μεσημεριάσει. Η ξεναγός συνεχίζει μιλώντας για το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας, για το πόσο καλός είναι ο Πατριάρχης, για το φιλανθρωπικό έργο του στην Αφρική κλπ ... Δεν παρακολουθώ τι λέει … τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την απίστευτη αθλιότητα που βλέπω να ξετυλίγεται μπροστά μου... Μια "πόλη φάντασμα", ένας οικισμός βομβαρδισμένος χωρίς να έχει βομβαρδιστεί... και αυτά τα άθλια ετοιμόρροπα κτίρια, είναι δυνατόν να κατοικούν άνθρωποι σε αυτά; Και όμως υπάρχουν ρούχα απλωμένα στα ανοιχτά παράθυρα και στις “ βεράντες", υπάρχουν κεραίες τηλεόρασης στις ταράτσες.
Στίχοι από το καβαφικό ποίημα "Πόλις" γεμίζουν ασυναίσθητα το νου μου "κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή / κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμμένη / ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει. / Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω / ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ “ ...
Οι ποιητικοί συμβολισμοί μπερδεύονται με τη σκληρή πραγματικότητα … Ο οδηγός επιταχύνει και άλλο το πούλμαν...Ο πέτρινος φράχτης δεν μπορεί να κρύψει τα πανύψηλες πολυκατοικίες της αθλιότητας... Εικόνες από τη χλιδή των πανάκριβων ξενοδοχείων του Καίρου έρχονται στο μυαλό μου. Το σύστημα εδώ έχει δημιουργήσει μια "τεχνητή πραγματικότητα" αποκλειστικά και μόνο για τους καλοαναθρεμμένους δυτικούς τουρίστες ... όμως η πραγματικότητα είναι εδώ, στις συνοικίες της "κατώτερης τάξης". Κάποιος κάτι ρωτάει για την οικοδόμηση και τα κτίρια στις "συνοικίες των φτωχών"... Η φωνή της ξεναγού ακούγεται από το βάθος να απαντάει, κάτι λέει " για άναρχη δόμηση", κάτι λέει για "τεμπέληδες, το κράτος προσπαθεί αλλά...", λέει ότι "τα σπίτια τους δείχνουν έτσι απέξω, αλλά από μέσα είναι πεντακάθαρα και στολισμένα, η νοοτροπία τους είναι έτσι...", λέει ότι "οι Έλληνες της Αιγύπτου είμαστε οι περισσότεροι νοικοκύρηδες και πολύ ευκατάστατοι"...
Σταματάω να την ακούω. Αυτή η γυναίκα προσπαθεί να πείσει ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν οικειοθελώς να ζουν σε συνθήκες αθλιότητας... Προσπαθεί να πείσει ότι άνθρωποι οι οποίοι η μόνη εκπαίδευση την οποία ποτέ έλαβαν ήταν αυτή της υπακοής στα προστάγματα μιας θρησκείας, μιας οποιασδήποτε θρησκείας, είναι ικανοί να δραπετεύσουν από τη μοίρα την οποία ένα σύστημα, μια "τάξη πραγμάτων", είχε προετοιμάσει γι’αυτούς, πριν καν έλθουν στη ζωή.
Από μακριά διακρίνω το πιο απίστευτο κτίριο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου... Για μια στιγμή νομίζω ότι είναι οφθαλμαπάτη, αλλά όχι δεν είναι... μια πολυκατοικία - νεκροταφείο, ένα κτίριο που σου δίνει την εντύπωση ότι αν στηριχθείς πάνω του θα πέσει... Ενεργοποιώ γρήγορα τη μηχανή μου και αρχίζω να τραβάω φωτογραφίες... Για μια στιγμή αναρωτιέμαι τι πρόκειται να συμβεί εδώ στην περίπτωση μεγάλου σεισμού... Κλείνω τη φωτογραφική μηχανή, τραβάω προς τα πίσω το αναπαυτικό μου κάθισμα... Η φωνή της ξεναγού ακούγεται από το βάθος... ρωτάει αν είμαστε ευχαριστημένοι από το πρωινό στο ξενοδοχείο των πέντε αστέρων στο οποίο διαμένουμε... Κάποιος παραπονιέται για το γλυκό...
Πέμπτη 9η Οκτωβρίου 2008, (23 μέρες μετά το ξέσπασμα της "παγκόσμιας οικονομικής κρίσης") Ανοίγω τον υπολογιστή για την καθημερινή μου ενημέρωση. Σκηνές από την τρέλα των χρηματιστηρίων, όπως κάθε μέρα εδώ και ένα μήνα. Ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και κάνω να κλείσω όταν...το μάτι μου πέφτει σε μια μικρή είδηση από την Αίγυπτο.
Αίγυπτος — Τουλάχιστον 11 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την κατάρρευση συγκροτήματος κατοικιών στην πόλη της Αλεξάνδρειας, στη βόρεια ακτή της Αιγύπτου, όπως μεταδίδουν τα κρατικά Μέσα Ενημέρωσης.
Πηγές των δυνάμεων ασφαλείας ανέφεραν ότι τουλάχιστον άλλοι δύο άνθρωποι αγνοούνται και εκφράζονται φόβοι ότι είναι νεκροί.
Μεταξύ των νεκρών είναι μια μητέρα και το μωρό της, που βρέθηκαν αγκαλιασμένες, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Μ. Από την κατάρρευση του κτιρίου τραυματίστηκαν άλλοι έξι άνθρωποι και οι διασώστες ερευνούν στα ερείπια μήπως και εντοπίσουν περισσότερα θύματα, μεταδίδει το ΜΕΝΑ.
Ο Σάμι Ναζμι, ένας 28χρονος καταστηματάρχης που διέμενε στο ισόγειο με τους γονείς του, δήλωσε ότι όταν κατέρρευσε το οικοδομικό συγκρότημα ακούστηκε ένας θόρυβος σα να γινόταν έκρηξη φιάλης υγραερίου.
Το κτίριο που κατέρρευσε βρίσκεται στο κέντρο της Αλεξάνδρειας και χτίστηκε το 1955. Το 1997 ο ιδιοκτήτης είχε προσθέσει άλλον έναν όροφο, παραβιάζοντας τον οικοδομικό κανονισμό, κάτι που είναι συνηθισμένο στην Αίγυπτο.
Οι ένοικοι είχαν προσφύγει στις τοπικές αρχές καταγγέλλοντας ότι το κτίριο δεν ήταν ασφαλές, οι αρχές έδωσαν εντολή για να γκρεμιστεί ο πέμπτος όροφος, αλλά οι εντολές έμειναν στα χαρτιά …
Faces of Egypt from Heracles V. on Vimeo.
No comments:
Post a Comment