Γράμμα απ' τον Παράδεισο - Αμαλία Καλυβίνου (1977 - 2007 )

Σε ένα απο τα τελευταία της μηνύματα, λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για το μεγάλο της ταξίδι, έγραφε :

Καταλαβαiνετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε; Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος, Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ... Μα,όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενίοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία (θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" ! Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).

Θέλω να πω οτι χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας. Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος... Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,... όχι ανοχή εκει...

Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση - όχι ο κανόνας ρε παιδια, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ..."

Λίγες μέρες αργότερα πριν ένα χρόνο ακριβώς στις 25 Μαίου 2007 η Αμαλία Καλυβίνου αφήνει την τελευταία της αναπνοή, προκαλώντας πανελλήνια συγκίνηση και δίνοντας την μεγάλη ώθηση για τη γέννηση αυτού που πλέον είναι γνωστό ως "κίνημα των bloggers".


+
Aμαλία Καλυβίνου (1977-2007)

"Η αυλαία έπεσε, κι εσύ από πίσω επιτέλους χαμογελάς.. οι πόνοι δεν υπάρχουν πια...Το καροτσάκι δεν υπάρχει πιά... Τώρα μπορείς να χορεύεις, να τραγουδάς, να πετάς...Τώρα έχεις πόδια, έχεις φωνή, έχεις φτερά...



το κοινό χειροκροτά όρθιο...η αναγνώριση ήρθε έστω και στην τελευταία παράσταση... Σε ευχαριστούμε που μας έκανες καλύτερους... Καλή αντάμωση Αμαλία..

Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."
(απο την αφιέρωση ενός ανώνυμου blogger)