Στην άκρη της Αττικής χερσονήσου, οι καμινάδες των εργοστασίων του Λαυρίου δεν καπνίζουν πια. Η ιστορία τους τείνει να λησμονηθεί από τις νέες γεννιές των κατοίκων που βλέπουν τα γκρίζα κουφάρια τους να αναστενάζουν λυπημένα γύρω από την πόλη και αποστρέφουν τα βλέμματα, κοιτώντας με θαυμασμό τη σύγχρονη ανάπτυξη και τον εκμοντερνισμό του Λαυρίου, τα καταστήματα, τα μπαρ, τις καφετέριες...
Ακόμη πιό πίσω στο χρόνο, σκεπασμένες από τα χαλάσματα των εργοστασίων εκείνων, βαθιά μέσα στη γη του Λαυρίου κρύβονται οι Αρχαίες Σκωριές. Ήταν η πρώτη ύλη των Μεταλλείων του Λαυρίου.
Πάνω από 3.000 χρόνια πριν στα βουνά της Λαυρεωτικής οι Αρχαίοι έσκαβαν τη γη και έπερναν το μετάλλευμά της. Από τις πλούσιες σε αργυρούχο μόλυβδο πέτρες εξήγαγαν τον άργυρο και με αυτόν έφτιαχναν τα αρχαία νομίσματα της ΑΘήνας, τα ασημένια τετράδραχμα. Η Αρχαία Αθήνα χρωστούσε την ευημερία της στη λειτουργία των μεταλλείων του Λαυρίου. Όταν τα κοιτάσματα άρχισαν να στερεύουν, η Αρχαία Πόλη άρχισε να χάνει τη δύναμή της...
Η περιοχή βούιζε από το θόρυβο μηχανημάτων, τροχών και κυλίνδρων που χρησιμοποιούσαν για την κατεργασία του μετάλλου. Οι εργάτες έφερναν με τα καροτσάκια τις πέτρες μέσα από τις στοές και τα βράδια, όλη αυτή η φασαρία καταλάγιαζε και το πλήθος χανόταν στις πέτρινες κατοικίες τους, εκεί δίπλα. Σήμερα ο πυθμένας της δεξαμενής είναι μαύρος. Τον κοιτώ και απότομα γυρνώ μπροστά στο παρόν, 3000 χρόνια μετά, στο σήμερα...
Περπατώντας ανάμεσα σε ετούτες τις πέτρες σήμερα, νιώθω σαν να ταξιδεύω στο χρόνο. Η δεξαμενή μπροστά μου κάποτε είχε νερό και στα αυλάκια που στέκομαι τώρα κάποτε έπλεναν τα πετρώματα.
Τα βήματά τους πλησίαζαν...
Οι σκουριές τους ένιωθαν στον ήχο των ξερών κλαδιών που έσπαγαν στο πέρασμά τους, στο παράξενο σχήμα των στροβιλισμών του αγέρα γύρω από τα σώματά τους, στη μυρωδιά του χυμού των φυτών που πατούσαν και έτρεχε από τους σπασμένους μίσχους τους.
Εκεί, στο σύνορο της ζωής και του θανάτου, ενός ζωντανού παρόντος και ενός παρελθόντος για αιώνες πολλούς πεθαμένο και ξεχασμένο, οι επισκέπτες στάθηκαν αμίλητοι και κοίταξαν...
Σαν τοπιό του Κρόνου, μαύρο, στερεμένο από νερό και ζωή, ο πυθμένας της αρχαίας δεξαμενής κρατούσε τη σιωπή τους ανέγκιχτη. Μπροστά, μια σχισμή στην πέτρα έμοιαζε με σημείο ένωσης γης και ουρανού, ύλης και πνεύματος, των επισκεπτών και των σιωπηλών φαντασμάτων των αρχαίων σκωριών που τους παρακολουθούσαν αόρατες...
No comments:
Post a Comment