Εδώ και χρόνια αναρωτιέμαι σχετικά με το τι είδους τέχνη θα πρέπει να αναμένουμε από τη γενιά των καλλιτεχνών εκείνων οι οποίοι, όντας γεννημένοι το χρονικό διάστημα 1988-1995, διαθέτουν την περίφημη σύνοδο Ουρανού-Ποσειδώνα στο ζώδιο του Αιγόκερω στους προσωπικούς γενέθλιους χάρτες τους. Η ανάμιξη της συμβολικής των δύο αυτών πλανητικών σωμάτων συγχωνεύει την αντι-κανονικότητα και το εκκεντρικό στοιχείο (Ουρανός) με τη διάχυση και το φαντασιακό στοιχείο (Ποσειδώνας). To αναμενόμενο αποτέλεσμα αυτής της "συγχώνευσης" θα μπορούσε να είναι και αυτό που κατανοούμε ως "το παράδοξο" με την έννοια πάντα εκείνου του στοιχείου το οποίο, ξεφεύγοντας τελείως από τα πλαίσια της όποιας πραγματικότητας, περνάει στο πεδίο του εξωκόσμιου, εκείνου του στοιχείου που υπό φυσιολογικές συνθήκες "κανονικότητας" δεν θα έπρεπε να υφίσταται.
Σε συνθήκες καθημερινής ζωής το Ουρανοποσειδώνιο στοιχείο σε μια πιθανή "χαμηλής ισχύος" εκδήλωση του σχετίζεται με καταστάσεις "χαοτικής ασάφειας", ένα παράδειγμα εδώ θα μπορούσε να είναι η μια βλάβη στο σύστημα υπολογιστών μιας επιχείρησης και η επακόλουθη, έστω προσωρινή, απορρύθμιση και σύγχυση που επιφέρει η απώλεια κρίσιμων πληροφοριών σε σχέση με το πελατολόγιο της. Στην "υψηλής ισχύος", και βέβαια πολύ σπανιότερη, εκδήλωση του ωστόσο το Ουρανοποσειδώνιο "παράδοξο" εμφανίζεται υπό τη μορφή μιας εμπειρίας η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως επαφή με το "υπερφυσικό". Ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας κάτι συμβαίνει, κάτι το οποίο μας αφήνει κατάπληκτους επειδή ακριβώς ξεφεύγει ολοκληρωτικά από τα πλαίσια μιας κοινότυπης εμπειρίας. Αυτό το "κάτι" το οποίο "δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί" θα μπορούσε να εμφανισθεί με διάφορες μορφές, θα μπορούσε να είναι π.χ η από το πουθενά θέαση ενός Α.Τ.Ι.Α το οποίο εξαφανίζεται επίσης στο πουθενά ή η αναπάντεχη εμφάνιση ενός "πνεύματος" ή "φαντάσματος" ή η εκδήλωση ενός θρησκευτικού χαρακτήρα "θαύματος", π.χ "η εικόνα που δακρύζει" κλπ. Ο ακριβής χαρακτήρας της εμπειρίας στην περιγραφική του μορφή εξαρτάται βέβαια κατά πολύ από το πολιτιστικό, κοινωνικό, θρησκευτικό κλπ υπόβαθρο του αποδέκτη της εμπειρίας ωστόσο, και αυτό είναι εκείνο που ενδιαφέρει ουσιαστικά εδώ, σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μια υποκειμενικής φύσης εμπειρία η οποία φέρνει τον κατάπληκτο αποδέκτη της σε επαφή με το παράδοξο, το υπερφυσικό, το μυστήριο...
Στην τέχνη το Ουρανοποσειδώνιο στοιχείο σχετίζεται άμεσα με την κουλτούρα-κίνημα της Ψυχεδέλειας το οποίο εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60 σημαδεύοντας κυρίως τη μουσική της εποχής αλλά και αυτό του Υπερρεαλισμού/Σουρεαλισμού το οποίο εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και άφησε το πολύ έντονο σημάδι του στην ποίηση, στη λογοτεχνία και φυσικά στη ζωγραφική.
Επανέρχομαι όμως στο αρχικό μου σημείο-ερώτημα. Τι θα πρέπει λοιπόν να αναμένουμε από τον πολύ μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών και δημιουργών οι οποίοι γεννήθηκαν την περίοδο 1988-1995, εκείνων οι οποίοι αυτή τη στιγμή διανύουν το 21ο με 28ο έτος της ηλικίας τους, και οι οποίοι διαθέτοντας τη μαγική σύνοδο Ουρανού-Ποσειδώνα στα ωροσκόπια τους βρίσκονται κάπου "εκεί έξω" έχοντας ίσως ήδη ξεκινήσει να δημιουργούν και να προσφέρουν τα πρώτα δείγματα γραφής του μελλοντικού τους έργου ;
Το "κλειδί" που δίνει την απάντηση στην ερώτηση είναι πιθανό ότι βρίσκεται στη συμβολική του ζωδίου στο χώρο του οποίου έλαβε χώρα η σύνοδος Ουρανού-Ποσειδώνα το διάστημα 1988-1995. Το ζώδιο του Αιγόκερω είναι ο φυσικός οίκος του Κρόνου, της πλανητικής αρχής ο συμβολισμός της οποίας περιλαμβάνει τον ωμό, στεγνό ρεαλισμό και τον απόλυτο πραγματισμό. Στα πλαίσια του Αιγόκερω τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει της πραγματικότητας, ακόμα και το φαντασιακό είναι υποχρεωμένο να αναμειχθεί με αυτή αποκτώντας σκληρά "ρεαλιστικά" χαρακτηριστικά. Αυτό που συμβαίνει εδώ λοιπόν είναι ότι το Ουρανοποσειδώνιο "παράδοξο" καλείται να λειτουργήσει με όρους ρεαλισμού και στα πολύ συγκεκριμένα πλαίσια εκείνου που κατανοούμε ως αντικειμενική πραγματικότητα. Τι σημαίνει όμως αυτό με όρους πραγματικής ζωής και ποια είναι τα στοιχεία που έχουν διαμορφώσει τη συγκεκριμένη γενιά ;
Καταρχάς ας θυμηθούμε ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τα παιδιά αυτής της γενιάς μεγάλωσε διαβάζοντας τα βιβλία και βλέποντας τις ταινίες του Χάρι Πότερ, του "Μάγου" που δημιούργησε η φαντασία της Αγγλίδας συγγραφέα Τζόαν Ρόουλινγκ και ο οποίος, καθόλου τυχαία βέβαια, εμφανίστηκε στα ράφια των βιβλιοπωλείων το 1997, χρονιά κατά την οποία η πρώτη φουρνιά των παιδιών με τη σύνοδο Ουρανού-Ποσειδώνα είχε ήδη αρχίσει να διαβάζει τα πρώτα της (εξωσχολικά) βιβλία. Ο Χάρι Πότερ και η επιτυχία των βιβλίων του εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο κράτησε μια ολόκληρη δεκαετία και το οποίο συνετέλεσε στη "διαμόρφωση" σχεδόν του συνόλου της γενιάς των παιδιών με τη σύνοδο Ουρανού-Ποσειδώνα στον Αιγόκερω. Προσέξτε ότι ο Μάγος Χάρι Πότερ δεν ζει σε κάποια απομακρυσμένη μαγική, εξωτική χώρα ανάμεσα σε πνεύματα και ξωτικά του δάσους... Αντιθέτως είναι ένας μάλλον συνηθισμένος νεαρός ο οποίος βιώνει όλα τα στάδια της εφηβικής ζωής όπως εκατομύρια άλλα παιδιά με τη μόνη διαφορά ότι μια μέρα ανακαλύπτει ότι έχει δυνάμεις τις οποίες μαθαίνει να χρησιμοποιεί επηρεάζοντας μυστηριακά (Ουρανός-Ποσειδώνας) το πολύ πραγματικό και ρεαλιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται (στον Αιγόκερω). Να πω εδώ ότι γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη σειρά βιβλίων είχε φανατικούς αναγνώστες και σε πολύ μεγαλύτερες ηλικίες, η κρίσιμη διαφοροποίηση εδώ ωστόσο έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο βαθμός επίδρασης ενός πολιτιστικού φαινομένου αυτής της κλίμακας είναι πολύ πιο υψηλός σε ένα παιδί το οποίο βρίσκεται στο στάδιο διαμόρφωσης της ψυχοδομής του σε αντιπαράθεση με ένα ενήλικα ο οποίος έχει δεχθεί εκατομμύρια εντυπώσεων διαθέτοντας ήδη μια διομορφωμένη χαρακτηροδομή.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό που επηρέασε τη διαμόρφωση της ψυχοδομής της γενιάς των σημερινών 20άρηδων+ είναι το γεγονός ότι αυτή η γενιά μεγάλωσε παράλληλα με την επανάσταση στο χώρο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών η οποία συνέβη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 με την κυκλοφορία των παιχνιδομηχανών 5ης (το πρώτο playstation κυκλοφόρησε το 1995) και 6ης γενιάς (το 1998). Προσέξτε εδώ και πάλι ότι ο ρεαλισμός και η δύναμη παραστατικότητας των γραφικών των ηλεκτρονικών παιχνιδομηχανών 5ης και 6ης γενιάς προσομοιάζει πολύ περισσότερο με τις δυνατότητες των σημερινών αντίστοιχων συσκεύων και σίγουρα δεν έχει καμιά σχέση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τύπου "pacman". τα οποία αγαπήσαμε οι σημερινοί 40άρηδες+, ο ρεαλισμός των οποίων ήταν ανύπαρκτος σε σχέση με αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια.
Αυτή λοιπόν είναι η νέα γενιά η οποία μεγάλωσε ταυτiσμένη με το πρότυπο ενός εφήβου με υπερφυσικές-μαγικές δυνάμεις, η οποία έπαιξε οδηγώντας τρισδιάστατους ηλεκτρονικούς μυθικούς πολεμιστές σε σκοτεινά υπόγεια, σκοτώνοντας ιπτάμενους δράκους, δαμάζοντας θηρία και σώζοντας φυλακισμένες πριγκίπισσες... Η επαφή με το "υπερφυσικό" στοιχείο στην οποία εκτέθηκε κατά τα κρίσιμα χρόνια διαμόρφωσης της συλλογικής της ψυχοδομής ήταν πρωτοφανής στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας και το μόνο που μένει να δούμε πλέον είναι τα αποτελέσματα αυτής της επίδρασης. Και μπορεί ήδη να έχουμε δει κάποια μάλλον αρνητικά φαινόμενα, όπως αυτά με τους νεαρούς που κυνηγάν "Pokemon" στους δρόμους και τις πλατείες ( προσέξτε και πάλι εδώ τη μίξη του φαντασιακού Ουρανοποσειδώνιου στοιχείου με ένα “Κρόνιο” ρεαλιστικό, πραγματικό περιβάλλον ), αλλά σίγουρα θα πρέπει να περιμένουμε και πολύ περισσότερα θετικά από αυτή τη γενιά και κυρίως απο τους καλλιτέχνες και δημιουργούς της oι οποίοι ήδη διαμορφώνουν τα πλαίσια της επανάστασης της Εικονικής Πραγματικότητας η οποία πλησιάζει με πολύ γοργά βήματα...
No comments:
Post a Comment